پژوهشگر حوزه پوشاک فرهنگ و هنر گفت: به علت کمبود منابع مکتوب در بخش پوشاک در کشور، با خود عهد بستم که راهم را با عزم و جزم بیشتر ادامه خواهم داد و پوشاک اقوام ایران زمین را نشر. با بررسی و مطالعه روستا‌ها و ظرفیت استان گلستان، دست به تحقیق در حوزه پوشاک، صنایع‌دستی، میراث فرهنگیِ ناملموس و فرهنگ عامه زدم. از استان گلستان بعنوان زادگاهم شروع کردم .

 سمانه شهری نژاد در گفتگو با خبرنگار گلستان ما گفت: سال‌ها قبل (۱۴سال پیش) وقتی دانشجوی لیسانس در رشته طراحی پوشاک بوده‌ام، برای درس فرهنگِ پوشش، تحقیقی با عنوان \" زن و مردم‌شناسی جنسیت\" ارائه دادم، که در سال ۱۳۹۰ توانستم در مجله استانی قوه قضاییه چاپ کنم و این رهگذر، ‌اندیشه‌ای شد تا در پژوهش گامی اساسی بردارم.

پژوهشگر حوزه پوشاک فرهنگ و هنر ادامه داد: به علت کمبود منابع مکتوب در بخش پوشاک در کشور، با خود عهد بستم که راهم را با عزم و جزم بیشتر ادامه خواهم داد و پوشاک اقوام ایران زمین را نشر. با بررسی و مطالعه روستا‌ها و ظرفیت استان گلستان، دست به تحقیق در حوزه پوشاک، صنایع‌دستی، میراث فرهنگیِ ناملموس و فرهنگ عامه زدم. از استان گلستان بعنوان زادگاهم شروع کردم و آغازی شد برای تحقیق و مطالعه. ماحصل آن صد‌ها مقاله، کنفرانس و نشست شده است.

شهری نژاد افزود: در این رهگذر، در تدریس دانشگاهی، تاریخ همیشه برایم جذاب بود و تخصصم را به سمت تاریخ پوشاک سوق دادم؛ تا بتوانم فرهنگ، هنر و اصالت را بازنمایی کنم. با بررسی پوشاک تاریخی و پوشاک اقوام، دریچه تازه‌ای از ظرفیت‌ها به رویم گشاده شد. تنوع بی‌نظیری از رنگ‌ها، برش‌ها، فرم‌ها، آرایه‌های تزیینی و جنیست‌ها، شکل و فرم لباس‌ها و جایگاه اجتماعی، نوع جهان‌بینی و نگاه انسان‌شناسی فرهنگی در پوشاک، گستردگی این حوزه با دیگر علوم مانند ارتباطات، ادبیات، جامعه‌شناسی، روانشناسی و الهیأت؛ همه و همه مرا ترغیب کرد تا پژوهش‌هایم را در این حوزه شکل دهم و قوت بخشم. سال‌های تدریسم در دانشگاه، با درس تاریخ پوشاک ایران و اقوام گذشته است.

وی افزود: درسی تئوری که گاهی یادگیری آن برای دانشجویانی که سرگرم فعالیت هنری و عملی هستند شاید زیاد راحت نباشد، تلنگری شد تا‌ایده‌ای را بتوانم عملی نمایم.

این مقام مسئول ابراز داشت: بجای نمره میانترم، دانشجویان بصورت گروهی(۵ تا ۷ نفره) فعالیتی عملی را در کلاس تئوری انجام دهند، با رضایت دانشجویان مواجهه شده‌ام و بسیار خوشحال. نتیجه آن شد که هر گروه، لباس قومیتی که خود می‌پسندند را دوخت کنند.

شهری نژاد افزود: البته روش دیگری هم به زیبایی جواب داد. آن این بود؛ هر دانشجویی اگر متعلق به قومیتی خاص است، موقع تدریس آن قومیت، لباس محلی خود را به تن کند و در کلاس حاضر شود و زمام کلاس را به دست گیرد، و تدریس نماید و ما را با قومیت خود، فرهنگ، پوشاک، زبان، آداب و رسوم خود آشنا نماید. نتیجه-ی بسیار رضایت‌بخشی حاصل شد.

وی افزود: علاوه بر ارج‌گذاری به فرهنگ‌های اقوام متفاوت، شوق و ذوقی وصف ناشدنی در یادگیری برای دانشجویانی که با پوشاک محلی خود سر کلاس حاضر می‌شدند و از داشته‌های فرهنگی قوم خود می‌گفتند حاصل شد.

این مقام مسئول تأکید کرد: این یک تجربه عینی برای بنده در جهت احیا و اشاعه فرهنگ و هنر گسترده‌ی اقوام بوده است؛ که به جرات می‌توانم بگویم بهترین لحظات را زمانی تجربه کرده‌ام که دانشجویی لباس قوم خود را می‌پوشید و با لهجه و زبان خود کلمات را ادا می‌کرد و از فرهنگ و باور‌هایش، سبک زندگی و تمام داشته‌های مادی و معنوی قوم خود می‌گفت. در این بین ما با یک جهان‌بینی بسیار ارزنده از فرهنگ و هنر روبرو بوده‌ایم.

شهری نژاد تأکید کرد: از همین طریق توانسته‌ام در یک بازده زمانی مشخص، در حوزه پوشاک و صنایع‌دستی، پژوهشگران جوان و مستعدی را در شهر‌های مختلف ایران تربیت نمایم.

انتهای پیام/