مدرسه حسینی، مدرسه دوستی انسانها و تلاش برای نجات آنها از همه بندها و بردگیها و پستیهاست. حسین(ع) با شمشیر ها قطعه قطعه شد، اما به هیچ وجه به خواری و زبونی تن نسپرد.
به گزارش دانشجوسلام، امروز ۳۱ فروردین برابر با سوم شعبان میلاد با سعادت فخر ائمه (ع) سبط رسول الله (ص) فرزند علی مرتضی و فاطمه زهرا (س)، امام حسین (ع) است که مقام عبدالله رسیده بود. امام حسین (ع) ۶۳ سال زندگی کرد و در عاشورای سال ۶۱ هجری در قیامی که علیه ظلم و فساد یزید کرده بود در کربلا به همراه اصحاب باوفایش به شهادت رسید.
زندگی سراسر نورانی امام حسین (ع) الگو و سرمشقی برای همه بشریت است از بندگی خداوند تا ایستادگی در مقابل خودکامگی و آزادگی. در گفتگو با چند تن از کارشناسان به ابعادی از شخصیت آن حضرت می‌پردازیم.
امام حسین (ع) عبد شایستۀ خدا است
محمد فنایی اشکوری، استاد فلسفه و عرفان اسلامی با بیان اینکه نکته‌ای که در زمینه اسوه بودن امام حسین (ع) لازم است در آن تأمل کنیم توجه به هدف حماسۀ حسینی است، گفت: آیا امام حسین (ع) برای این شهید شدند که ما برایش عزاداری کنیم؟ ما عزاداری می‌کنیم و باید بکنیم. اما آیا وظیفۀ ما در قبال شهادت امام حسین (ع) فقط عزاداری است؟
آیا اهدافی که امام حسین (ع) از این حماسه داشت تنها با عزاداری تحقق می‌یابد؟ ما باید بیشترین هم خود را در راه تحقق اهداف نهضت امام حسین (ع) صرف کنیم که عبارت است از اصلاح امت، مبارزه با ستم، امر به معروف و نهی از منکر و کوشش برای تحقق دیگر ارزش‌های انسانی و الهی.
وی با اشاره به اینکه عزاداری امام حسین (ع) نباید مشغلۀ تمام وقت ما شود، اظهارداشت: این به معنای فراموش کردن اصل قضیۀ عاشورا و هدف آن است. کسانی چنان فکر و عمل می‌کنند که گویی بین ما و امام حسین (ع) تقسیم وظایفی در اینجا شده است. وظیفۀ امام حسین (ع) خودسازی و عبودیت و مبارزه و جهاد برای اصلاح امت و تحقق ارزش‌های اسلامی و انسانی بود و وظیفه ما تحسین و تعظیم او و گریه و عزاداری برای اوست.
شکی نیست که باید حماسۀ حسینی را بزرگ بداریم و در سوگ سالار شهیدان عزا بپاکنیم و خاطرۀ ایثار و شهادت پیشوای آزادگان جهان و یارانش را همیشه زنده بداریم. اما در کنار این امر باید بدانیم که حسینی بودن تنها به پیراهن سیاه و شال عزا و گریه و ماتم نیست.
فنایی اشکوری با تأکید بر اینکه امام حسین (ع) شصت و سه سال زندگی کرد، اما عاشورا یک روز از زندگی او بود، بیان کرد: صد البته که این یک روز بسیار با عظمت است و یک تاریخ است. اما آیا امام حسین (ع) پیش از قضیه عاشورا الگو و اسوه نبود؟ امام حسین (ع) چگونه شخصیتی داشت و در تمام عمرش چگونه زیست؟ امام حسین (ع) پیش از عاشورا همانقدر الگو و اسوه است که امام حسین (ع) پس از عاشورا. لیکن مهم تشخیص موقعیت است. امام حسین همیشه در جنگ و مصیبت و شهادت نبود.
حسینی بودن و پیروی از امام حسین (ع) این است که به تمام زندگی امام حسین (ع) توجه کنیم و سیرۀ او را تعقیب کنیم و در راه اهداف او گام برداریم. بنابر این تنها با عزاداری نمی‌توان حسینی شد و ادعای پیروی از سیرۀ آن حضرت را داشت.
فنایی اشکوری با بیان اینکه آنچه بر همۀ شخصیت و زندگی امام حسین در تمام عمرش حاکم است عبودیت و عمل به تکلیف است، تصریح کرد: امام حسین (ع) عبد شایستۀ خدا است و در هر شرایطی به وظیفه‌ای که در آن شرایط دارد عمل می‌کند. حسینی کسی است که صفات و ویژگی‌های اخلاقی و شخصیتی و معنوی او شبیه به امام حسین (ع) باشد، نه کسی که هیچ شباهتی به امام حسین (ع) ندارد، اما فقط برای امام حسین (ع) عزاداری می‌کند! این سخن هم دربارۀ فرد صادق است هم دربارۀ جامعه. کدام جامعه و شهر حسینی‌تر است؟
آن جامعه و شهری که مردمش در ایام محرم سیاهپوش می‌شوند و از همه جا بیرق عزا بلند است و از بلندگو‌ها عزای امام حسین (ع) پخش میشود و بیشتر و شدیدتر از جا‌های دیگر عزاداری می‌کنند، اما از عدالت و اخلاق و انصاف و انسانیت و تقوا و طهارت بهره چندانی ندارد؟ یا جامعه‌ای که این ارزش‌ها را دارد، اما عزاداری اش به آن شدت نیست؟
البته بین این‌ها تنافی نیست و جامعۀ مطلوب آن است که هر دو را با هم دارد. بی شک مردمی که برای امام حسین (ع) عزاداری می‌کنند به آن حضرت عشق می‌ورزند و عزاداری آنها ابراز عشق آنها به سید و سالار شهیدان است. اما هنگامی که تأثیر مثبت این عزاداری را در خیابان و بازار و اداره و دیگر عرصه‌های حضور مردم بسیار کمرنگ می‌بینیم، معلوم میشود نسبت بین عشق به امام حسین و دینی و اخلاقی زیستن روشن نشده است، یعنی این فرهنگ نهادینه نشده است که عشق به حسین مستلزم رفتار بهتر و اخلاقی‌تر با انسانهاست.
وی تأکید کرد: لازمۀ عشق به حسین رواج مهرورزی و نیکوکاری و کاهش آمار انواع جرائم و تخلفات است. این اشکال متوجه کسانی است که در ماجرای عزاداری تریبون در اختیار آنهاست. آنها آن گونه که در تهییج احساسات پاک و مقدس موفق بوده‌اند در دادن بینش عمیق حسینی توفیقی نداشته‌اند و یا خود از این بینش چندان بهره‌ای ندارند. اگر این گونه نیست این تناقض باید حل شود و این سؤال باید پاسخ داده شود که چگونه میشود که عشق به امام حسین در حد آمادگی برای جانفشانی باشد، اما مناسبات انسانی و اخلاقی در جامعه تا این حد ضعیف و حتی بحرانی باشد!
انتهای پیام/
توجه!